Uzun yıllara dayalı dostluklarda “yıllarca görüşmesen de görüştüğün anda her şey yine bıraktığın yerden devam eder” derler ya.

Benim cephede olay hiç de öyle değil.

“Gözden ırak gönülden ırak” da değil ama bende olay daha çok “carpe diem”.

Saklayabilen biri değilim ben.

Ne yaşadıysam “dost” bildiklerim ile paylaşmayı seviyorum. Hatta yaşamadıklarımı bile.

Yani öyle aylar yıllar sonra tekrar bir araya geldiğimde aradan geçenleri aynı heyecan veya sıkıntı ile anlatamam ben. Kapatamam bir türlü o arayı. Ben eski ben değilimdir pek. Durmam bıraktığı yerde. Değişirim.

Yani demem o ki, kolay değildir birinin beni bıraktığı yerde bulması….