Yıllar içinde edindiğim deneyimler, duyduklarım, gördüklerim ve okuduklarım, bana tek bir şeyi öğretti; o da yönetmenin, rakamlarla, satışlarla, stratejilerle değil, duygularla olduğu…Çoğu yöneticinin duymaktan kaçındığı, dokunduğunda, elinin yanacağını sandığı ve bu nedenle yok saydığı şey aslında; insanları yönetmenin duyguları yönetmekten geçtiğidir. Büyük projelerin, ciroların, hedeflerin yöneticileri; duyguları yönetmekten neden bu kadar korkarlar, her zaman benim için merak ettim bu yazıyı…

“……Güven ekip çalışmasının temelini oluşturur. Güvensizlik hisseden kişi, bunu tüm ekibe bulaştırır. Güven duygusu hakim olmayan ekiplerde karşılıklı bağımlılık da olmaz. Kişilerarası güvensizlik, açıkca ifade edilemeyen duygu ve düşüncelerin dedikodu yoluyla yayılmasına sebep olur. Çalışanlar kendilerini yakın buldukları iş arkadaşlarına kapalı kapılar arkasında, koridorlarda, kahve molalarında kendilerini ifade ederler. Kurum içinde sağlıksız, hızlıca yayılan ve merak ettim bu yazıyı…

Her birimizin çalışma yaşamanında, olağan yeteneksiz tipine rastladığına eminim. Bu kişi yeteneksizdir ama yıllarca şirkette kalır. Birileri gider, birileri gelir, yükselir, işten çıkarılır, o ise hep aynı pozisyonda, aynı yerde yıllarca aynı işi yaparak ömrünü ve kariyerini doldurur. Bu olağan yeteneksizlik o kişinin işten çıkarılmasına sebep olmaz. Çünkü o geleneksel düzen içerisinde yıllarca bildiği kuralları merak ettim bu yazıyı…

Babalar, kardeşler, eşler, patronlar, müdürler, altında çalışanlar hatta bazen çocuklarınız… Artık o sırada hangi sosyal statüsü sizi daha acıtacaksa, o şekle girip canınızı acıtabiliyor, arkanızdan yalan söyleyebiliyor, baskı uyguluyor, küçük düşürüyor,  yok sayıyor,  beceriksizle,  her şeyi yanlış yapmakla suçluyor. Onun gözünde “her nasılsa üniversite bitirmiş” oluyorsunuz, çünkü her şeyi o küçücük beyninde bir yere oturtuyor merak ettim bu yazıyı…